طبع خاموشان به نور شرم روشن می شود

درچراغ حسن گوهر آب روغن می شود

پای آزادان به زنجیر علایق بند نیست

نام را قش نگینها چین دامن می شود

گر چنین دارد نگاه بی تمیزان انفعال

رفته رفته حسن هم آیینه دشمن می شود

قهر یک رنگان دلیل انقلاب عالم است

از فساد خون خلل د ر کشور تن می شود

شرم این دریا زبان موج ما کوتاه کرد

بال پرواز از تری وقف تپیدن می شود

جامهٔ فتحی چوگرد عجز نتوان یافتن

پیکر موج از شکست خویش جوشن می شود

با همه آسودگی دلها امل آواره اند

شوخی موج این گهرها را فلاخن می شود

در بساط جلوه ناموس تپشهای دلم

حیرت آیینه بار خاطر من می شود

گوهر ازگرد یتیمی در حصار آبروست

فقر در غربت چراغ زیر دامن می شود

گر چنین پیچد به گردون دود دلهای کباب

خانهٔ خورشید هم محتاج روزن می شود

جلوهٔ هستی ز بس کمفرصتی افسانه است

چشم تا بندند دیدنها شنیدن می شود

بیدل از تحصیل دنیا نیست حاصل جز غرور

دانه را نشو و نما رگهای گردن می شود